Φοβος

ΦΟΒΟΣ: Ένοχος ή αθώος

Ο φόβος, είναι ένα από τα βασικά συναισθήματα στην ζωή του ανθρώπου μαζί με την λύπη, την ενοχή, τον θυμό, την χαρά, την αισιοδοξία, την αγάπη, την ασφάλεια και πολλά άλλα.

Έχουμε ενοχοποιήσει τον φόβο καθώς τον θεωρούμε σημάδι αδυναμίας.

Κι όμως, ο φόβος είναι ένα σημαντικότατο συναίσθημα, καθώς αυτό μας προστατεύει από κινδύνους, μας κάνει προνοητικούς, μας εξασφαλίζει την ασφάλεια μας.

Πώς θα αντιδρούσες στην θέα μιας αρκούδας αν δεν υπήρχε το αίσθημα του φόβου; Δύο είναι οι τρόποι: είτε θα τρέξεις να σωθείς (προστασία από κίνδυνο) είτε θα μείνεις και θα παλέψεις με την αρκούδα.

Πώς αντιδράς στον φόβο της αποτυχίας στις εξετάσεις της σχολής σου; Θα μπορούσες κάλλιστα να οργανωθείς, να διαβάσεις και να υποστηρίξεις τον εαυτό σου με όσα όπλα έχεις ώστε να αποφύγεις την αποτυχία (προνοητικότητα).

Πώς αντιδράς σε κάποιον ή σε κάτι που απειλεί την οικογένειά σου, τα συμφέροντά σου, τα συναισθήματά σου; Βάζεις όρια, γίνεσαι αμυντικός, χτίζεις φράχτη ανάμεσα σας και λαμβάνεις όσα μέτρα μπορείς απέναντί του (ασφάλεια).

Ο φόβος όμως από την άλλη, γίνεται βράχος, τροχοπέδη στην ζωή σου όταν υπάρχει για μεγάλο διάστημα, όταν λιμνάζει μέσα στην ψυχή σου και δεν σε αφήνει να απολαύσεις τις χαρές της ζωής, να κάνεις το όραμά σου πραγματικότητα. Η διαρκής παρουσία του έχει σαν αποτέλεσμα να μεγαλώνει, να θεριεύει την δύναμή του με αποτέλεσμα να σαμποτάρει τις δράσεις σου, τα θέλω σου, τις σχέσεις σου με το περιβάλλον σου. Και τότε έρχονται τα ψυχοσωματικά προβλήματα, οι κρίσεις πανικού, η χαμηλή αυτοεκτίμηση και πολλά άλλα «μπλοκαριστικά» συναισθήματα.

Ο φόβος θα πρέπει να είναι σύμμαχός μας. Για αυτό και υπάρχει. Πρέπει να είναι η κινητήριος δύναμη, το σπρώξιμο και η ενθάρρυνση για να κάνουμε αυτό που ποτέ δεν πιστεύαμε ότι μπορούμε να κάνουμε. Να αυτοπαρακινηθούμε έχοντας αγκαλιά τον φόβο μας και να συνυπάρχουμε με αυτόν ως φίλοι, ως συμπορευτές για νέους δρόμους. Τίποτα δεν θα είχε γίνει αν οι πρώτοι άνθρωποι είχαν μείνει στάσιμοι στον φόβο τους. Όσο περισσότερο φοβόντουσαν, τόσο περισσότερο έβρισκαν τρόπους για να μείνουν ασφαλείς, να ξεφεύγουν από τους κινδύνους και να επιβιώσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Ας είμαστε ειλικρινείς με τους φόβους μας, μην τους κουκουλώνουμε. Ας τους κοιτάξουμε στα μάτια, ας τους μιλήσουμε και ας τους πούμε «έλα, πάμε τώρα μαζί για ένα καλύτερο αύριο, πιο δυνατό».